Gertrud heeft de afgelopen tijd veel gedeeld via haar dagboek. Wij lezen mee en plaatsen hier de leukste berichten – bijvoorbeeld over paarden in het bejaardenhuis (echt waar!), hoe je nu een boek schrijft en welke nieuwe boeken eraan komen. Maar eh… maak je geen zorgen over de allerlaatste Droompaarden – deel 9 komt deze maand nog en deel 10 komt volgend jaar. Afscheid nemen hoeft voorlopig dus niet!

20 mei 2019 – Met minipaardjes in het verzorgingshuis

Gisteren was ik met twee pony’s van Stichting Therapiepaardje naar een verzorgingstehuis. In een verzorgingstehuis wonen mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Vaak is dat omdat ze dement zijn of omdat ze bijvoorbeeld een hersenbloeding hebben gehad.

Het was heel bijzonder om te zien hoe geduldig en lief de paardjes waren met de bewoners. Marshmellow en Woezel bleven rustig stilstaan om zich te laten aaien.

En het was ook fijn om te zien dat de begeleiders zo goed naar de paardjes luisterden. Als de paardjes aangaven dat ze er genoeg van hadden, stopten ze en was het bezoek afgelopen.

Marshmellow en Woezel zijn speciaal uitgezocht hiervoor omdat ze graag bij mensen zijn en omdat ze niet gauw bang zijn. Ook zijn ze speciaal voor dit werk getraind.

Ze kunnen traplopen, plassen op commando, gaan in de lift en nog veel meer!

19 mei 2019 – Bonny

Vorige week was ik op bezoek bij iemand met minipony’s. Alweer zeg je misschien. Ja, dat klopt! Ik vind ze namelijk verschrikkelijk leuk. En… ik ga een Zonnehoeve schrijven over een minipony!

Ik was al eerder gaan kijken, maar nu wilde ik graag met een minipony wandelen, om te weten hoe dat was.

Dus gingen we op pad met twee kinderen, twee volwassenen en vier pony’s. Om de beurt heb ik met een van de pony’s gewandeld. Ik ben begonnen en geëindigd met Bonny, een merrie van 85cm hoog. Ze ziet eruit als een kleine volbloed en heeft prachtige oortjes.

Het was een raar effect, zo’n ukje naast me. Dat gaf echt een heel ander gevoel dan Flikka! Ik kon onder het lopen mijn hand op haar rug leggen, dan was echt heel grappig. Ik denk dat ze bijna net zo snel liep als Flikka.

Wat wel echt anders was, was het borstelen en hoeven uitkrabben. Dat was heel slecht voor mijn rug en mijn bekken! Veel te laag… Dus mijn dromen over een klein vriendje of vriendinnetje voor Flikka heb ik snel weer weggedaan.

13 mei 2019 – Hoe gaat dat eigenlijk?

Ik krijg regelmatig mails van kinderen. Dat is altijd leuk! Afgelopen week vroeg een meisje mij hoe dat nou eigenlijk in zijn werk gaat, een boek schrijven.

Dit is wat ik schreef:

Hoe begin je… Poeh, dat is eigenlijk elke keer anders. Soms krijg ik een idee, zomaar terwijl ik fiets of onder de douche sta. Een andere keer is er een onderwerp waar ik iets over wil schrijven, bijvoorbeeld over iemand waar je van houdt die doodgaat. 
Als je een idee hebt, ben je nog maar net begonnen! Want dan moet ik het gaan uitwerken. Personages verzinnen. De omgeving waarin ze leven. Vrienden, familie. Zo komt het boek langzaam tot leven.

Altijd loop ik tijdens het schrijven tegen moeilijkheden aan. Het verhaal wat ik heb bedacht klopt niet. De personages passen niet bij elkaar. Dan ga ik net zolang door totdat het wel klopt. Soms lukt dat niet en dan blijft een boek ongeschreven in mijn computer zitten. Ik hoop dan dat het me lukt om het probleem nog een keer op te lossen zodat ik het wel kan schrijven. Soms gebeurt dat niet en heb ik veel tijd besteed aan iets wat nooit vorm zal krijgen. Dat is balen.

Het proces van verhaal naar uitgever gaat zo: een redacteur leest mijn verhaal en geeft er commentaar op. Soms moet ik een boek helemaal herschrijven (Ai!) maar meestal gaat het om een paar hoofdstukken. Als het verhaal klaar is, kijkt er een corrector naar, dat is iemand die heel goed Nederlands kan. Hij/zij haalt er taal- en spelfouten uit.

Ondertussen zijn we op zoek naar iemand om het boek te illustreren. De uitgever is dan bezig met uitrekenen hoe dik het wordt, welk papier we gaan gebruiken en hoeveel dat allemaal kost. 

Een illustrator begint met de voorkant. Als die goed is, gaat hij/zij schetsen maken voor de binnenkant. Die schetsen worden door mij en de redacteur bekeken. We geven er commentaar op en daar gaat de illustrator dan weer mee verder. Als de tekeningen klaar zijn, wordt het bij elkaar gezet. Dan kijken we nog eens of alles klopt en past. En alles goed is… gaat het naar de drukker!

Na een tijdje komt er dan een enorme container met wel 5000 boeken aan. Die container gaat naar het Centraal Boekhuis, en die zorgt ervoor dat de boeken in de boekhandel terecht komen. En dan… koop jij het hopelijk!

20 april 2019 – Waar zijn de roeken?

Een paar dagen geleden heb ik de eerste versie van mijn AVI-boekje af gemaakt. Ik ben heel benieuwd wat ze er bij Kluitman van vinden… Ik hoop natuurlijk dat ik snel iets hoor, maar ze hebben het altijd erg druk, dus dat kan best nog een tijdje duren.

Gisteren ben ik weer naar de bomen gaan kijken waar ze in zaten. ZATEN ja, want er was geen roek meer te zien. En ik zag ook geen nesten meer.

Wat is er gebeurd? Heeft iemand ze weg gejaagd?!

Het was me al eerder opgevallen dat het zo stil was in de buurt. Ook in de boom bij de voorkant van ons huis zie en hoor ik ze niet meer. Raar hoor…

PS: na een paar dagen hoorde ik ze weer. Maar het zijn er echt minder dan eerst!

18 april 2019 – Een cadeau van Flikka

Vandaag vroegen mijn twee weidegenoten of we samen zouden gaan wandelen. Dat leek me leuk voor Flikka (en voor mezelf) dus ik zei ja.

Flikka was al gauw opgefokt, zoals ze dat kan zijn. Wegschieten, met vier benen de lucht in springen, hoofd zwaaien, stilstaan of juist veel te hard lopen, boos… Het waaide nogal hard die dag, dus ik dacht dat het met de wind te maken had.

Na een kwartiertje was ik al bekaf. Ik zei tegen de anderen dat ik alleen verder zou lopen, dat het zo niet ging. Ik draaide me om en ging een ander pad in.

Opeens werd Flikka rustig. Ze dramde niet meer, schudde niet meer met haar hoofd en maakte weer contact. Opeens realiseerde ik me dat het helemaal niet aan de wind lag. Ze had het niet fijn gevonden met de anderen samen… Ze wilde liever alleen met mij zijn!

Dat was heel bijzonder… De rest van de wandeling hebben we het heel gezellig gehad samen. Het is een bijzondere dame, mijn pony.

1 april 2019 – Een doos vol Sunna’s!

 Vanochtend vroeg werd er al aangebeld. Er stond een aardige mneer van DHL, om mij een doos vol nieuwe boeken te geven. En niet zomaar boeken: mijn eigen boeken!

Tien exemplaren van ‘Het eigenwijze veulen‘ om precies te zijn. Dit is het nieuwste boek van manege De Zonnehoeve.

Het gaat over Sunna, het leukste veulen dat ik ken. Ze is niet alleen eigenwijs maar ook heel zelfstandig. En ze stelt belangrijke vragen over paard zijn, zoals: waarom ben ik van iemand? Waarom willen mensen op ons rijden, ze kunnen toch zelf lopen?

De antwoorden op deze vragen lees je in het boek…

28 maart 2019 – Pestkop Flikka

Flikka vindt het erg leuk om de andere merries te pesten/plagen. Afgelopen week ging mijn vriendin Yvonne met haar twee merries naar de uitgang. Flikka liep er achteraan, wat Sólrun en Muis al heel eng vonden, want ze zijn heel bang voor haar.

Precies op het moment toen Yvonne het hek open deed, beet Flikka Sólrun in haar bil. Sólrun en Muis rukten zich los en gingen er vandoor, de tuin in.

Ik zou echt zweren dat Flikka stond te lachen!

19 maart 2019 – Dottie is bijna af!

Op het moment ben ik druk bezig met het schrijven van een nieuw deel over manege De Zonnehoeve. Het gaat over Dottie, een hele lieve -en lompe- tinker.

Het wordt weer een mooi deel! Ik vind het leuk om te schrijven over moeilijke onderwerpen. In dit boek is dat de vraag wat je moet doen als je een paard hebt dat je niet meer kunt berijden. dump je het ergens? Zoek je een goede plek? Maar… is er eigenlijk wel een goede plek te vinden voor een pony die van alles mankeert?

Zoals Dottie zegt:

Zie je wel dat Carolien haar niet wilde houden! Mensen hielden niet van je als je wat mankeerde. Zolang ze je konden gebruiken was het oké, maar als dat niet meer kon werd je afgedankt. Zo was het nou eenmaal.

Het boek komt volgend voorjaar uit. Nog even geduld dus!

15 februari 2019 – Arme Emma!

De laatste weken ben ik veel bezig geweest met het laatste deel van Droompaarden. Ja, je leest het goed: het laatste deel! Dit zal uitkomen in 2020, dus volgend jaar.

Er zijn vast veel kinderen die het heel jammer vinden dat de serie stopt, maar ik denk dat dat het beste is. Ik vond het steeds moeilijker om nieuwe dingen te verzinnen waardoor de serie spannend bleef. De grapjes rondom de beeldjes waren op en ze had bijna alles gedaan wat ik in gedachten had… Dressuur, een veulen geboren zien worden, een trektocht maken, stand in zijn in een film… En alle plekken waar ze geweest is! Engeland, Amerika, IJsland…

Dus ben ik nu het laastste deel aan het verzinnen. Heel veel dingen heb ik al bedacht toen ik met de serie begon, zoals de allerlaatste regels… Grappig hè? Ik had eigenlijk verwacht dat ik na zoveel jaar (bijna tien!) misschien een ander einde zou willen verzinnen, maar dat is niet zo.

Ook deel 10 wordt weer spannend! Emma doet mee aan een rit van 40 kilometer met een paard dat sprekend lijkt op haar lievelingspony Espresso. Tijdens die rit gaat er -natuurlijk- van alles fout. En dat moet ook wel, want anders vinden jullie er niks aan!

‘We doen onze hoofdpersonen wel wat aan,’ verzuchtte een vriendin ooit die ook schrijfster is. Daar heeft ze helemaal gelijk in 🙂

Meer lezen van Gertrud?

Bekijk haar pagina >>>