Paardrijden is helemaal niet gemakkelijk. Mijn broer, die helemaal geen verstand heeft van paarden, zei vroeger altijd om mij te pesten dat paardrijden geen sport is. ‘Dat beest doet al het werk en het enige wat jij doet is lui op zijn rug zitten,’ zei hij dan.

Ik baalde natuurlijk dat hij dat zei, maar wist ook niet wat ik daar op terug moest zeggen. Toch had hij helemaal geen gelijk. Paardrijden is zwaar en moeilijk. Je hebt er niet alleen heel veel spierbeheersing voor nodig, maar ook nog een heleboel hersencellen die helpen bij het bedenken van oplossingen voor de problemen die elke ruiter tegen komt.

 

Problemen met paardrijden

Iedereen heeft wel eens een rijtechnisch probleem. Je hebt als ruiter niet alleen met je eigen rijtechnische tekortkomingen te dealen, maar ook met die van je paard. Het komt voor dat paarden heel schrikkerig zijn en voor alles aan de kant gaan, of dat ze wat minder soepel in de bovenlijn zijn of het liefst hun hoofd heel hoog dragen en daardoor de rug weg drukken – of juist andersom; dat ze het liefst met hun neus heel laag lopen. Het kan ook nog zo zijn dat een paard een karakter heeft dat helemaal niet bij jouw karakter of je doel in de paardensport past, of dat ze iets helemaal verkeerd of op een andere manier hebben geleerd bij een vorige eigenaar, zoals in De zoektocht van Pico.

In de boeken weet ik de problemen altijd ‘heel gemakkelijk’ op te lossen. Maar in het echt gaat het vaak helemaal niet zo gemakkelijk. Ik loop zelf ook nog vaak tegen problemen aan, waar ik niet zomaar een antwoord op heb. Dan kan ik soms dagen of zelfs weken nadenken over waarom mijn paard doet wat hij doet. Pas als je op die vraag antwoord hebt, kun je beginnen met het probleem oplossen.

 

Cointreau

Het beste voorbeeld daarvan is Cointreau. Ik kocht hem vijf jaar geleden als driejarige. Hij was al zadelmak. Ik zocht een lief en gemakkelijk te rijden jong paard. De eigenaresse van Cointreau zei dat hij dat zeker was. Ze kreeg helemaal gelijk, want hij was inderdaad heel lief. Zolang je maar niet op zijn rug ging zitten, want dan veranderde hij plotsklaps in een vuurpijl. In het begin was hij nog zo onder de indruk van alles, dat het nog wel goed ging, maar na een paar weken kwamen de problemen pas echt goed naar voren. Cointreau sloeg namelijk af en toe zomaar op hol.

Hij vloog dan door de manege, met zijn hoofd heel hoog. Niet meer te sturen, niet meer te remmen. Net zo lang, tot ik eraf vloog. Daarna kon ik hem dan wel pakken, maar dan was hij zo nerveus, dat ik het niet waagde om er weer op te stappen.

Eerst had ik echt geen idee waarom hij steeds op hol sloeg. Maar het werd wel vervelend, want het gebeurde steeds vaker. Op een gegeven moment gebeurde het elke keer dat ik hem opzadelde om een stukje te gaan rijden.

 

Wat nu?

Wekenlang heb ik gepiekerd waarom hij dat toch deed, terwijl hij verder in de omgang toch zo braaf en gemakkelijk was. Aan iedereen heb ik om hulp gevraagd. Aan mijn instructrice, paardrijdende vrienden en ik heb hem ook lichamelijk helemaal laten onderzoeken om uit te sluiten dat hij ergens pijn had, of niet goed zag. Maar hij bleek lichamelijk prima in orde en ik kwam er niet uit.

Veel mensen zeiden tegen me dat ik hem maar moest verkopen, maar dat wilde ik niet. Het valt bovendien natuurlijk ook niet mee, om een paard te verkopen waar je niet op kunt rijden.

 

De angst van Cointreau

Uiteindelijk kwam ik er achter wat er aan de hand was. Cointreau bleek bang voor de ruiter! Zolang je maar naast hem stond, was er niets aan de hand, maar stapte je op zijn rug, dan kon hij je niet goed meer zien en dat vond hij heel eng. We kwamen erachter doordat hij bang werd als je hard tegen iemand praatte, die in de manege stond. En toen merkte ik ook dat hij bang werd als je een hand of een been zo bewoog dat die in zijn blikveld verscheen.

Maar hoe los je dat op? Dat heeft jaren geduurd. Eerst door heel stil te zitten en zo weinig mogelijk te bewegen op zijn rug. Alleen heel korte stukjes stappen en draven. Nooit galopperen. En weinig en alleen heel zacht tegen hem praten. En dat vervolgens steeds verder uitbouwen. Natuurlijk was de angst niet opeens over en hij ging er toch nog wel regelmatig tussenuit, maar met wat hulp van iemand op de grond, lukte het steeds beter om dat op te lossen. Het was zeker niet gemakkelijk en het duurde lang voordat er echt verbetering in kwam. Ik ben er in die tijd nog heel vaak met de zenuwen opgestapt.

 

Lieve Cointreau

Inmiddels is Cointreau acht en sinds een half jaar is de angst echt voorbij. Nu kan ik gewoon op hem rijden in stap, draf en galop. Hij heeft het volle vertrouwen in mij en ik nu ook in hem, en nu is het het paard waar ik altijd van heb gedroomd. Lief en braaf en super betrouwbaar. We maken heerlijke buitenritten en rijden bij de rijvereniging in de les; we zijn echt vrienden.

En mijn broer? Die heb ik bij ons op de manege een keer een paardrijlesje gegeven. Dat wilde hij wel. Kon hij me mooi eens laten zien dat iedereen kan paardrijden, zei hij. Het viel hem helemaal niet mee. Sturen en lichtrijden bleek al een uitdaging.

Hij zegt nooit meer dat paardrijden geen sport is…

 

Meer lezen van Christine Linneweever? Bekijk hier haar pagina >>>

 

Heb jij wel eens iemand horen zeggen dat paardrijden geen sport is? Zei je er toen iets van?