Tijdens het schrijven voelt het alsof alles echt gebeurt. Dit kan ver gaan. Voor ‘Paarden in de sneeuw’ zat ik in een dik vest te rillen aan mijn computer, terwijl het buiten vijfentwintig graden was.

 

Het voordeel van het schrijven van een serie is dat ik niet zo snel afscheid hoef te nemen. Ik raak gehecht aan mijn personages en leef altijd intens met hen mee. Voor een serie heb je hoofdrolspelers nodig met een sterk karakter en een eigen wil. Ik kan ze dan ook niet zomaar alles laten doen. Reka uit de Bleshof is hier een goed voorbeeld van. Tijdens het schrijven verplaats ik me in haar. Wat zegt Reka? Wat doet ze? Wat wil ze? Ik ken haar door en door en ze is als een vriendin voor mij.

Toen Reka met Pepijn een greppel inreed in ‘De wedstrijd’, ging mijn telefoon. Ik nam op en zei: ‘We hebben net een ongeluk gehad, ik moet eerst Pepijn uit de sloot halen. Ik bel je straks terug.’ Meteen sloot ik het gesprek af. Na een half uurtje belde ik terug. Mijn beller was vreselijk ongerust en ze was opgelucht om te horen dat het een verhaal was.

 

Echte emoties

Op andere momenten moet ik huilen en heb ik zakdoeken nodig. Op de Bleshof staan veel oude paarden en soms gaat er eentje dood. Net als in het echte leven is daar nou eenmaal niks aan te doen, maar het blijft heel verdrietig.

Om een logisch verhaal te schrijven moet ik me goed kunnen inleven. Iedereen is anders en ik hoor te weten hoe iemand reageert, of het nu een mens is of een paard.

 

Inleven in paarden

Voor ‘Choco in de winkel’ vroeg ik me af: wat doet een minipaard in een supermarkt? Choco schrikt niet, daar is ze veel te nieuwsgierig voor. De groente- en fruitafdeling is voor haar net luilekkerland. Nadat ze een wortel heeft uitgezocht gaat ze op zoek naar haar meisjes. Kris en Roos zijn van Choco; ze brengen eten, verzorgen haar en spelen met haar. Kris en Roos zien het anders: Choco is hun paardje. Dus eigenlijk zijn ze van elkaar.

 

Project paard

Met mijn nieuwe serie ‘project paard’ sta ik voor een nieuwe uitdaging: hoe denkt een dertienjarige paardengek die haar vader niet kent? Ik ben ooit ook dertien geweest en ik weet ongeveer nog wel hoe het voelde.

Wat Angel denkt en meemaakt zet ze in haar dagboek. Door het schrijven in de ik-vorm komt ze heel dichtbij. Al na het eerste deel is ze een goede vriendin van me geworden.

 

Spetter en andere personages

Ook van de stripscenario’s die ik schrijf voor tijdschrift Penny maak ik het liefst series. Spetter de circuspony is een van mijn favorieten. Hij is superslim, wil altijd iedereen helpen en geeft nooit op. Nadat ik een verhaal over hem hebt bedacht voel ik me altijd heel stoer en vrolijk.

Niet altijd zijn mijn personages zo leuk. Kim, het buurmeisje van het paardenziekenhuis Horsepital, weet altijd alles beter. Ze is best aardig hoor, maar soms word ik een beetje moe van haar. Toch is Kim de ideale persoon voor de stripserie Horsepital. Ze kan alle problemen benoemen, uitleggen en een oplossing bedenken. In iedere aflevering valt er van Kim iets te leren over een paardenziekte.

 

 

Joy, een pony die wordt geboren en opgroeit in een natuurgebied vind ik wel heel lief. Ze is zo echt zichzelf. Voor die serie moet ik weten hoe een pony zich gedraagt in een kudde, zonder mensen die haar dwingen zich aan te passen.

Al met al moet ik veel weten over paarden en mensen. Daarom let ik altijd goed op, luister ik naar anderen, lees ik veel en zoek ik vaak iets op. Ik wil verhalen schrijven die leuk zijn om te lezen en waar je nog iets van leert ook. Het liefst in series, want van afscheid nemen hou ik niet.

 

Meer lezen van Nicolle Christiaanse? Bekijk hier haar pagina >>>