In alle boeken van de Gouden Paarden serie geef ik tips. Tips voor tijdens het paardrijden, tips voor in de stal en de wei, tips voor de omgang met paarden. En dat is een onderdeel van de boeken dat ik niet uit mijn dikke fantasieduim zuig, maar meestal zijn het zaken die ik om me heen heb zien gebeuren of die ik zelf op de harde manier heb geleerd. Al meer dan dertig jaar heb ik één of meerdere paarden in mijn bezit en van al die paarden heb ik wel iets geleerd. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het meest heb geleerd van Gershwin.

 

Een voorbeeld van zo’n tip bij het paardrijden vind je in Het vuur van Bajka. Bajka heeft tijdens een les in de manege veel te zien buiten de manege. Ze is er dus met haar hoofd niet erg bij. Op dat moment geeft instructrice Melina aan Julia de opdracht om met haar paard een slangenvolte te rijden. Zo kan ze ervoor zorgen dat Bajka zich weer op het werk concentreert.

 

Tips voor paardrijden en daarbuiten

Ik geef niet alleen tips voor tijdens het rijden. Ook andere handige tips komen voorbij, zoals in Bowi komt in opstand. Hierin wordt aangegeven dat je je paard in de wei altijd eerst naar je toe moet draaien, voordat je hem los mag laten. Want als je paard er al vandoor gaat voordat je hem goed en wel hebt losgelaten, dan kan hij bij het geven van een jolige bok jou per ongeluk raken. Als je een paard eerst naar je toe draait, moet hij zich eerst van je af draaien voordat hij weg kan. Dan heb je net iets meer tijd om veilig afstand te nemen.

En in mijn nieuwe boek, De heimwee van Faxi, leg ik uit dat het handig is om je paard goed te leren dat hij stil moet staan bij het opstappen, want als een paard wegstapt, op het moment dat je je voet net in de beugel hebt gezet, dan moet je er op één voet achteraan steppen. Dan is opstappen heel lastig.

 

Zelf meegemaakt

Het zijn maar een paar voorbeelden, maar ze komen echt heel vaak voor. Ik ben echt wel eens bijna geraakt door een paard dat ik bij het binnen gaan van de wei gewoon maar los liet. Het scheelde echt niet veel, of hij had me tegen mijn hoofd geraakt. Het zand van zijn hoeven vloog vlak langs mijn oor. Nu was dat een domme actie en daar leer je snel van. Ik laat mijn paard nu nooit meer zomaar los in de wei. Ik draai hem om, laat hem stil staan en maak dan het touw pas los. En echt, ze hebben het zo geleerd. Een paar keer probeerde hij nog te snel te vertrekken, maar ik heb hem een paar keer vermanend toegesproken en hem duidelijk gemaakt dat we het echt niet meer zo gingen doen en nu wacht hij keurig tot ik het touw los heb gemaakt.

Nu heb ik heb al meer dan dertig jaar één of meerdere paarden in mijn bezit en van al die paarden heb ik wel iets geleerd. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het meest heb geleerd van Gershwin. En daar is in de loop der jaren dan ook heel wat mee mis gegaan.

 

Klappen

Ik kocht hem als tweejarig hengstje. Zo mager als een plank en in die eerste twee jaar duidelijk heel weinig in handen geweest. Hij vond mensen doodeng. Als ik de deur van zijn box opende, dan dook hij in de verste uithoek. Ik probeerde hem wel voor me te winnen, maar dat is best lastig. Want hoe lang blijf je vriendelijk vragen? En wanneer raakt een paard zo verwend, dat hij denkt dat hij alles wel kan maken?

Dat laatste gebeurde mij dus. Ik was lange tijd zo lief en voorzichtig met hem geweest dat ik op een dag in zijn box stond en hij er wel genoeg van had. Hij draaide zijn achterhand naar mij toe en dwong mij in de hoek van de box. Tot mijn grote schrik trapte hij vervolgens met twee benen hard achteruit. Hij stond op dat moment nog te ver van mij af om me te raken, maar hij keek eens om, deed een stap achteruit en sloeg nog eens. En ik kon geen kant op.

 

 

Met hulp ontsnapt

Ik zal maar snel vertellen dat het voor mij goed afliep. Op het moment dat hij opnieuw achterom keek en opnieuw een stap achteruit deed, ben ik op de grond gezakt en heb ik heel hard geschreeuwd. Daarop kwam een vriend van mij kijken wat er aan de hand was en zag in één oogopslag hoe de vork in de steel zat. Hij pakte een dikke zweep, deed de deur open en gaf Gershwin een enorme portie klappen. Toen kon ik eruit.

Buiten de box stond ik te trillen op mijn benen. Ik was die vriend meer dan dankbaar, maar hij was woedend op mij. Hoe ik toch zo ontzettend stom kon zijn! Hij schreeuwde dat ik dezelfde portie klappen had verdiend die mijn paard net gehad had, omdat ik er zelf verantwoordelijk voor was. Hoe vaak had hij me al niet gezegd dat het problemen op zou leveren als ik hem bleef benaderen op de manier waarop ik dat had gedaan…

Het erge was nog dat die vriend daarna mijn paard nauwelijks meer kon benaderen, want die klappen, die was hij heel lang nog niet vergeten. Mijn schuld!

 

Consequent

In de loop der jaren leerde ik dat ik met Gershwin altijd meer dan consequent moest zijn. Als ik dat één keer vergat, dan kreeg ik het de volgende keer genadeloos op mijn brood. Dan moest ik alle zeilen bijzetten om weer de kapitein op het schip te worden. Ik heb van hem dus enorm veel geleerd. Zoals dat stilstaan bij het opstappen. Ik dacht niet een keer als hij alvast aan de wandel ging, voordat ik goed en wel op zijn rug zat, ‘ach, kan een keer gebeuren’. Want de volgende dag wachtte hij helemaal niet meer. Als je hem niet direct weer rechtzette, dan kon het zijn dat je de dag daarna helemaal niet meer op kon stappen.

Gershwin was echt een stout jongetje. Altijd geweest. En toch was het goed. We hebben samen van alles meegemaakt, maar uiteindelijk leerden we met elkaar omgaan en waren we voor eeuwig vrienden. We maakten ondanks alles carrière in de dressuursport en ik denk met veel trots en plezier terug aan de wedstrijden die we samen in de klasse Z2 dressuur reden.

 

Afscheid van Gershwin

Zesentwintig jaar deelden we lief en leed, maar in maart vorig jaar kwam daar een eind aan. Begin vorig jaar, Gershwin was toen 28 jaar, kreeg ik van de paardentandarts te horen dat zijn gebit helemaal op was en dat hij er niets meer aan kon doen. Eten werd steeds moeilijker en zijn gezondheid ging achteruit. Uiteindelijk was hij zo slap, dat ik heb moeten besluiten om hem in te laten slapen. Echt één van de moeilijkste beslissingen ooit, maar het voelde goed dat ik er tot helemaal het eind bij was. Al was het natuurlijk ook enorm verdrietig. Ik zal hem nooit vergeten en hij leeft dankzij al zijn streken ook nog een beetje voort. Als inspiratie voor alle paarden van de Gouden Paarden-serie.

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>