Mijn negende boek in de Gouden Paarden-serie is klaar! Gisteravond heb ik de laatste letter getypt. Nou ja, ik roep wel dat het klaar is, maar dat is nog niet helemaal waar. Ik mag het verhaal nu tot een goed eind hebben gebracht, maar dat houdt niet in dat jullie het ook zo te lezen krijgen.
De cover voor het nieuwe boek is al af!
Eerst stuur ik het verhaal nog naar mijn schoonzusje Jeanne, want zij heeft beloofd om het verhaal nog een keer voor mij te lezen. En daar ben ik heel blij om, want zij heeft heel veel verstand van endurance. Ze heeft met haar toppaard, de Arabisch volbloed Macho, meer dan eens deel uitgemaakt van het Nederlands team en heel veel fantastische successen met hem behaald. Onder andere een vijfde plaats tijdens de World Equestrian Games, die dat jaar in Aken werden gehouden.
Aangezien de endurancesport een rol speelt in dit verhaal, vind ik het fijn dat zij er ook nog een keer naar wil kijken. Natuurlijk heb ik het met haar al verschillende keren over het verhaal gehad en zij heeft me al een paar keer goede ideeën van de hand gedaan. Zij weet als geen ander wat belangrijk is, bijvoorbeeld tijdens een wedstrijd, en als er nog gekke dingen in mijn verhaal staan, zal ze mij daar zeker op wijzen.
Hoe werkt dat?
Ik doe dat trouwens vaak, raad vragen aan mensen die weten hoe het gaat in de een bepaalde tak van sport. Zelf heb ik in de loop der jaren in al die takken van sport natuurlijk ook wel enige ervaring opgedaan, maar er zijn een heleboel zaken niet altijd voor alle toeschouwers te zien. Meestal alleen het eindresultaat, maar niet de weg er naar toe. En die is natuurlijk minstens zo belangrijk. In Nola met hart en ziel heeft bijvoorbeeld Linde Peeters-Oortveld mij geholpen. Zij heeft bij de pony’s en paarden al heel wat samengestelde wedstrijden gereden en zij kon mij daarin mooi op weg helpen. Linde is een oud-collega en ze vond het direct leuk om te doen. Kijk zo heb je nog eens iets aan je kennissen en familieleden.
Nog een lezer erbij
Als de expert, in dit geval dus Jeanne Linneweever, mijn verhaal goedkeurt, dan stuur ik het naar mijn redacteur bij Kluitman, Annemarie Dragt (je kent haar van Passie voor paarden). Zij leest het ook nog een keer en bekijkt het verhaal van jullie kant, de lezer. Zij geeft dan soms aan waar het verhaal te moeilijk is, of waar de verhaallijn nog beter of spannender kan. Met haar aanwijzingen ga ik ook aan de slag. Het is heel fijn om met haar bevindingen te werken. Soms heb ik het verhaal zelf al zo vaak herlezen, dat ik er niet erg objectief meer tegenaan kan kijken. Iemand die het dan voor het eerst leest, kan veel gemakkelijker zien waar nog verbetering kan worden aangebracht.
Als ook haar aanwijzingen zijn verwerkt, wordt het verhaal ook nog vaak door andere mensen op de redactie bij Kluitman gelezen. Met elkaar hebben we dan nog een heel lastig klusje, namelijk het verzinnen van een titel. Want het is gek, maar dat is toch elke keer weer lastig. Hoe vat je een heel verhaal in een titel? Echt, het valt helemaal niet mee. Er gaan vaak heel wat mailtjes heen en weer, voordat we een echt goede titel hebben. En iedereen bij Kluitman op de redactie denkt er over mee. Ook voor het verhaal dat nu af is, hoop ik dat ze weer met me mee willen denken, want ik heb nog geen idee wat de titel gaat worden.
Vervolgens gaat er een corrector door het verhaal, die er zoveel mogelijk grammaticale foutjes uit haalt. Als zij klaar is, krijg ik een drukproef en lees ik nog een keer heel het verhaal. Soms haal ik er dan ook nog een paar foutjes uit, maar dat zijn altijd heel kleine dingen.
Een echt boek!
Pas als die foutjes er ook uitgehaald zijn, is het verhaal echt klaar. Het verhaal mag naar de drukker. Hoera! Nu maar hopen dat iedereen het verhaal mooi vindt. En dat de kinderen in de boekhandel mijn boek zien en het oppakken om de flaptekst op de achterkant van het boek te lezen. Die flaptekst wordt meestal door Kluitman gemaakt en krijg ik ter goedkeuring toegestuurd. Er staat in het kort in waar het boek over gaat Die tekst moet er voor zorgen dat degene die het leest, het boek het liefst helemaal wil lezen en dus het boek aanschaft. Best een heel belangrijke tekst dus!
Een prachtige cover
En er is nog iets héél belangrijk, namelijk de cover. Die moet de lezer direct aanspreken. Wat de cover betreft heb ik weinig te klagen. Die zijn over het algemeen prachtig! Ze worden gemaakt door de Groningse kunstenaar George Schriemer. Kluitman liet hem al covers maken voor allerlei boeken, voordat de Gouden Paarden-serie begon. Toen het eerste boek van de serie klaar was, vroegen ze George om een cover te maken van Aurea, de wilde pony. En kort daarna ook één van voor De zoektocht van Pico.
Sindsdien heeft hij alle covers gemaakt. Tegenwoordig denk ik vaak mee over hoe het paard op de cover moet komen te staan. Ik stuur foto’s van het paard of de pony zoals ik die voor ogen heb. En Annemarie Dragt stuurt dan op haar beurt ook foto’s naar mij. Samen puzzelen we welke foto’s het dichtst bij komen. Die sturen we dan naar George. Hij maakt er schetsen van en uit die schetsen kiezen wij er één. Daarvan maakt hij dan een prachtig schilderij. Als hij bijna klaar is, stuurt hij een voorbeeld aan ons in de mail. Wij kunnen dan nog aangeven waar we nog kleine dingen anders willen zien. Aan de hand daarvan maakt George het schilderij af en stuurt het naar Kluitman.
Ik vind ze zelf vaak mooi, maar het schilderij dat hij gemaakt heeft voor de cover van het boek waar ik gisteren de laatste zin van heb getypt, vind ik echt prachtig. Het paard spreekt mij echt aan. Ik hoop maar dat dat voor iedereen geldt, dan kan wat mij betreft het boek niet meer stuk.
Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>