In mijn blog van februari noemde ik al even hoe ik door mijn eigen wedstrijdstress er tegenop zag om met mijn paard Cointreau mee te doen aan wedstrijden. En dat terwijl hij daar nu toch echt klaar voor leek. Grappig was dat heel wat kinderen en vrienden mij zeiden dat ik het gewoon moest gaan doen. Mezelf over die angst heen moest zetten. Dat het vast wel goed zou gaan.

 

En weet je, jullie hadden natuurlijk gelijk. Soms moet je niet met je hart denken, maar met je hoofd. In mijn boeken lopen dergelijke zaken altijd goed af. De amazone en het paard vallen dan altijd in de prijzen en ze lachen achteraf om de twijfels die ze hadden.

 

Een goede afloop

Zo zou het ook bij ons kunnen gaan. Wat zou er nou eigenlijk mis kunnen gaan? Mijn paard is helemaal niet kijkerig en alle problemen die we in de loop der jaren hebben gehad, die hebben we allang achter ons gelaten. Toch?

Ik ben bovendien helemaal niet het type ruiter dat gauw onder de indruk is, dus mocht hij toch gespannen blijken te zijn of heel druk worden, dan zit ik daar niet heel snel mee.

En dus besloot ik dat het er dan toch maar van moest komen. Maar ik wilde mezelf en Cointreau niet direct in het diepen gooien en schreef me in voor een oefendressuur. Daar kun je dus een dressuurproef rijden, zonder dat het resultaat meteen meetelt. Je hebt nog geen startkaart nodig. Je hoeft ook geen wedstrijdtenue aan en je hoeft je paard ook niet in te vlechten. Je rijdt een proef voor een jury, die je punten geeft voor wat je laat zien. Dat leek mij een mooie manier om eens te zien hoe Cointreau zou reageren op een dergelijk evenement.

 

Oefendressuur

Dus schreef ik me in voor de oefendressuur op 16 april. Het ging dus echt helemaal nergens om. Je kon geen winstpunten halen, er waren geen prijzen te winnen en toch was ik ’s morgens voor het evenement hartstikke zenuwachtig. En waarom? Geen idee. Ik vertelde mezelf wel tien keer dat ik me niet aan moest stellen, maar dat hielp helemaal niks.

Ik was al vroeg aan de beurt, dus er waren nog niet heel veel deelnemers toen we aankwamen. We zadelden mijn paard op en ik stapte op en reed richting de baan waarin we mochten losrijden. Ik denk dat Cointreau voelde dat ik ondanks alles best gespannen was en het was even moeilijk om hem van het pad af de manege in te krijgen, maar een dame langs de kant hielp even en toen stapte hij toch maar van de stenen in het zand.

 

Aan de slag!

Ik had al besloten om rustig de tijd te nemen om los te rijden, zodat ik eerst even op mijn gemak kon rondstappen. Maar Cointreau wilde helemaal niet ‘ontspannen’ rondstappen. Hij keek heel gespannen rond in de vreemde enorm grote piste. Het kostte me best moeite om hem wat rond te laten stappen. Mijn instructrice, die beloofd had dat ze zou komen kijken, kwam precies op tijd. Ze hielp me even door het moeilijke punt heen. Even wat korte stukjes draven en toen had ik weer de aandacht van Cointreau. Hij ontspande zich en ik ook en daarna ging het losrijden prima.

Voor de proef moesten we naar een andere baan en eenmaal in de ring, kwam de spanning bij hem en bij mij wel weer wat terug. De proefjes gingen nog helemaal niet zo goed, maar ik was na afloop toch niet ontevreden. We hadden alle oefeningen laten zien en het kon hier en daar best nog wel behoorlijk wat strakker, maar we hadden toch maar mooi twee proeven gereden. De punten vielen me daarna nog helemaal niet tegen. Voor beide proeven haalden we boven de 180 punten.

 

 

Echte wedstrijd

Maar ja, toen vond iedereen dat de kop eraf was en dat ik nu dan toch echt aan een ‘echte’ wedstrijd mee moest gaan doen. En dus vroeg ik een startkaart aan en schreef ik me in voor een wedstrijd op 29 april, die op dezelfde locatie werd verreden als de oefendressuur. Ik zocht mijn wedstrijdtenue bij elkaar en vlocht op vrijdagavond mijn paard keurig in.

Ik moest de volgende ochtend als allereerste starten. Dat vond ik wel fijn, want dan zouden er nog niet heel veel combinaties aan het losrijden zijn. En hij had de losrijbaan al een keer gezien en dus verwachtte ik niet heel veel problemen.

 

Toch niet helemaal…

Maar dat viel dus enorm tegen. Ik was nog zenuwachtiger dan tijdens de oefendressuur en op het losrijterrein kreeg Cointreau zoveel last van mijn spanning, dat hij van ellende een truc uit de kast haalde die hij al meer dan twee jaar niet had gebruikt: hij sloeg zomaar op hol, zonder dat daar verder echt een reden voor was. Jaren geleden deed hij dat heel vaak, maar ik dacht dat die problemen helemaal voorbij waren.

We vlogen over het grote losrijterrein, waar de mensen die langs de kant stonden me met grote ogen volgden. Ik verloor één beugel en het ging zo hard, dat ik wel drie of vier keer dacht dat ik eraf zou vallen, maar ik hield vast en probeerde uit alle macht weer enige controle over mijn paard te krijgen.

Uiteindelijk lukte het om hem weer in mijn vingers te krijgen en hem stil te zetten. Ik had de schrik goed te pakken.

 

Spanning!

Toch besloot ik dat ik daarna door wilde rijden. Dus ik pakte hem weer op en met hulp van mijn instructrice, die hem nog nooit zo uit zijn dak had zien gaan, kreeg ik hem uiteindelijk toch weer met zijn gedachten bij het werk en bij mij. Ik kon hem op het laatst weer rustig rond laten draven en beide kanten op zonder problemen laten galopperen.

Het leek goed, maar in de proeven had ik toch weer spanning. Ik had moeite om mijn paard tussen de bordjes te houden en op de juiste plekken te laten doen wat er van hem gevraagd werd. Het ging dus heel wat minder goed dan tijdens de oefendressuur en ik was na afloop blij dat ik hem weer in de trailer had staan en dat ik er heelhuids vanaf was gekomen. Ik denk dat ik in beide proeven laatste ben geworden, dus iedereen die dacht dat het allemaal wel zou lukken: jullie hebben geen gelijk gekregen.

 

Oplossing?

En nu staat hij weer in zijn box en mag hij straks in de wei. Ik ga vast wel weer een keer een wedstrijd rijden, maar eerst moet ik uit zien te vinden wat ik er aan kan doen dat ik zelf niet zoveel spanning krijg. Want dat hij zo reageert, dat komt puur door de spanning die ik op hem overbreng. Want thuis en in de les gedraagt hij zich tegenwoordig altijd voorbeeldig.

Wie heeft er een idee? Hoe kan ik er voor zorgen dat ik tijdens een wedstrijd op een ontspannen manier op mijn paard stap? Het zou fantastisch zijn als iemand mij daar het antwoord op kan geven.

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>

 

 

Je kunt hieronder of op Facebook reageren op haar blog.