In het jaar 2015 heb ik hard gewerkt. De eerste twee delen van de serie Choco het minipaardje zijn uitgekomen en bij het derde deel kan Ann de Bode alweer vrolijke tekeningen gaan bedenken. Daarnaast had ik nog meer projecten!

 

Zo waren er in 2015 ook de voorbereidingen voor nog een serie, ‘project paard’. Leuk om te doen, maar het kostte ook veel tijd. Inmiddels weet ik dat het elke seconde waard was. ‘Red Madelief!’ is ontzettend gaaf geworden dankzij de tekeningen van Marja Meijer. Het eerste deel van Project paard komt in april uit bij Kluitman en het manuscript voor het tweede deel is bijna klaar.

 

Nog meer plannen

Voor uitgeverij Pix4Profs maak ik samen met Jan Stads een serie boeken waarin mensen met een beperking laten zien hoe trots ze zijn op hun werk. Voor het eerste deel (ja alweer het eerste, er starten drie nieuwe series in twee jaar) ben ik vaak op bezoek geweest bij het Koning Willem I College in Den Bosch. In het gebouw van de Sociaal Maatschappelijke Studies hebben deze mensen een eigen klaslokaal. Zij spelen een belangrijke rol in de opleiding van de studenten. Heel bijzonder en mooi om mee te maken. Voor de afwisseling heb ik de scripts geschreven voor elf stripverhalen, een leesverhaal voor tijdschrift Penny, en ik verzorgde een aantal interviews en teksten voor andere opdrachtgevers.

 

Even tijd vrij maken

Na al dit harde werken gaf ik mezelf een beloning: drie dagen alleen maar bezig zijn met mijn paard. Ik gaf me op om met Jorrin een cursus te gaan doen bij Sylvia van Noye tussen kerst en Nieuwjaar.

Het begon er al mee dat we er met de trailer naar Escharen moesten. Jorrin is in zijn vijfjarige leven drie keer met de trailer op stap geweest. Daarna hebben we wel geoefend, maar echt makkelijk liep hij er niet op.

Met de kerstdagen kwam Sylvia ons aan huis trailertraining geven. Jorrin was niet makkelijk te overtuigen, maar voor worteltjes en muesli wilde hij het wel proberen. Tijdens de rit deed hij het prima, hij had alleen wat moeite met rotondes. Zelfs als we heel langzaam reden hoorden en voelden we hem stommelen.

 

’s Nachts stond Jorrin in zijn eentje in een vreemde stal. Gelukkig had hij een lieve buurman die hij kon zien door de tralies heen. Zolang die er was, bleef hij rustig.

Overdag werkte ik met Jorrin of liep hij in een kleine paddock. Weer alleen, maar wel met andere paarden in de buurt. Daar was hij erg onrustig.

Het werd al met al geen luiervakantie, maar een van hard werken!

 

Lieve Jorrin

Ik heb Jorrin zien opgroeien van een iel veulentje naar een slungelige puber. Ik zag hem nog steeds als een onhandig ventje, maar hij was een macho kerel geworden!

Paso Peruano’s zijn veedrijverspaardjes. Het drijven zit hen in het bloed. Nou, bij Jorrin ook… Constant probeerde hij de leiding van mij over te nemen en mij op te drijven en opzij te duwen. Hij is ook nog eens razendsnel, dus ik moest de hele tijd goed opletten.

We hebben allerlei grondwerk gedaan; rustig stilstaan, wandelen, loswerken, longeren, masseren en desensibiliseren. Dat laatste betekent dat je paard leert om niet te schrikken van rare dingen. Bij politiepaarden is het een belangrijk onderdeel van hun opleiding. Hier was Jorrin goed in!

 

Sylvia gebruikte voor het desensibiliseren een grote witte vlag die vastzit aan een lange zweep. Jorrin liet zien dat hij behalve macho ook heel cool is. We konden alles doen met de vlag; over hem heen strijken, zwaaien en hem ermee longeren. Hij vond niks eng. Toen ik de vlag op de grond hield, ging hij hem zelfs opdrijven.

Na drie dagen gingen we moe maar tevreden weer naar huis. Ik verwachtte dat Leentje en Fritske heel blij zouden zijn dat Jorrin weer terug was. Toen hij de trailer afkwam hinnikten ze en ze kwamen ons meteen tegemoet. Ik liep met Jorrin de schuilstal in en had nog net de tijd om het halstertouw los te maken. Leentje joeg Jorrin de stal uit en zat hem achterna door de paddock. Ze deed echt lelijk tegen hem.

Was ze jaloers? Wilde ze hem duidelijk maken dat hij niet ongestraft drie dagen weg kon gaan? Ik heb geen idee. Het was een dag onrustig en daarna was alles weer bij het oude.

Tussen Jorrin en mij is wel wat veranderd. Onze band is sterker geworden. We hebben elkaar nog beter leren kennen en ik ben meer een leider geworden. (Ik doe mijn best tenminste.)

 

Een nieuw jaar

Het jaar 2016 is, zoals je leest, begonnen met hard werken. Gelukkig is het vooral leuk, en zolang het leuk werk is, vind ik het prima! 🙂

 

Meer lezen van Nicolle Christiaanse? Bekijk haar pagina >>>

 

Ben jij ook benieuwd naar Project paard? Houd deze website in de gaten voor nieuws!