Ik zal het maar bekennen: ik ben een echte wedstrijdruiter. Al helemaal vanaf het eerste moment dat ik paard reed, deed ik altijd mee aan wedstrijden. Eerst op de manege waar ik heb leren rijden en later ook met mijn eigen paarden. En echt, als ik nu wist dat ik nooit meer een wedstrijd zou rijden, dan was de lol er voor mij meteen af. Dan denk ik dat ik er direct mee op zou houden.

 

Ondanks dat ik dus een echte wedstrijdruiter ben, is het niet zo dat ik elke week aan de start verschijn van een wedstrijd. Sterker nog, ik heb al jaren niet meer aan een officiële wedstrijd deelgenomen. Dat heeft verschillende oorzaken, maar de belangrijkste reden op dit moment is dat ik denk dat ik het niet kan. Ik zal uitleggen hoe dat komt.

 

Het begin

Natuurlijk ben ook ik ooit klein begonnen. Gewoon in de klasse B dressuur. En ik won ook wel eens een prijsje, maar daar ging het me eigenlijk allemaal niet om. Ik wilde aan de jury laten zien wat ik met mijn paard bereikt had. Dat vond ik leuk aan wedstrijden rijden. Het ging me niet om het winnen van zoveel mogelijk eerste prijzen. Daar was ik zelf als ruiter namelijk gewoon niet goed genoeg voor en bovendien had ik ook nog eens de pech dat ik een paard trof dat niet de gemakkelijkste bleek te zijn en op wedstrijden al helemaal niet wilde doen wat ik wilde.

Met mijn eerste twee eigen paarden lukte het nog wel aardig. Ik werd met hen, ondanks dat ik niet in de gelegenheid was om aan heel veel wedstrijden mee te doen, met beide L2 dressuur. Maar pas toen ik Gershwin uit ging brengen in de sport, werd het echt leuk. Hij viel ook onder het kopje ‘niet de gemakkelijkste’, maar samen konden we het goed vinden. Bovendien kon ik wat vaker meedoen aan wedstrijden en we werden Z2 dressuur.

 

Minder geluk

Daarna had ik wat minder geluk, met twee merries waarmee ik minder succesvol was, maar toch bleef ik meedoen aan wedstrijden. Vaak kwam ik teleurgesteld weer thuis. Het lukte maar niet om hen op wedstrijden fijn aan de gang te krijgen. Met Vivente heb ik het nog heel lang geprobeerd, maar uiteindelijk bleken we niet verder te komen dan L2 dressuur en toen kreeg ze zoveel last van haar onwillige lichaam dat we uiteindelijk besloten om het rijden maar helemaal te staken.

Sindsdien rijd ik op Cointreau. Ook niet de gemakkelijkste jongen van de klas. Het duurde jaren voordat we de grootste problemen uit de weg hadden geruimd en nu heb ik hem eindelijk zover dat ik hem mee zou kunnen nemen naar een wedstrijd. Hij kent alle oefeningen voor de B dressuur, laat zich fijn rond sturen, is nergens bang voor. Gewoon een fijn paard.

 

Het lukt niet

Ik neem me al een jaar voor om hem te gaan starten. Mijn instructrice heeft al een paar keer gezegd dat hij echt wel klaar is voor een wedstrijd, maar ik zeg steeds dat het niet kan, omdat ik nog geen startkaart voor hem heb aangevraagd. Zij moet dan lachen, want dat is tegenwoordig heel eenvoudig en zo klaar. Maar ze weet ook wel, dat ik er tegenop zie om met hem aan wedstrijden mee te doen. En waarom? Ik denk doordat ik te graag wil. Dat klinkt heel tegenstrijdig, maar daardoor lukt het gewoon niet.

In de les bij de rijvereniging is hij altijd heel ontspannen en kan ik rustig alle oefeningen rijden, maar als ik een proefje ga oefenen, dan wil ik zo graag laten zien dat we het kunnen en dan gaat het mis. Ik

raak zelf te gespannen, vergeet tijdens het rijden door te ademen en breng die spanning over op Cointreau. En die begrijpt daar helemaal niks van en zo stapelen we daardoor de ene fout op de andere. Echt, ik kom maar tot halverwege de proef en dan hebben we zoveel spanning opgebouwd, dat hij helemaal niks meer wil. Hoofd in de lucht, rug weg, geen aanleuning meer.

 

Oplossing

Ik heb geen idee wat ik eraan moet doen. Gewoon maar toch meedoen en de proef willens en wetens in het honderd laten lopen? Dat past niet bij mij. Thuis oefenen maakt het ook niet beter. Hoe raak ik die spanning kwijt? Wie kan mij helpen om toch een proefje te kunnen rijden? Gewoon, omdat ik het altijd zo leuk heb gevonden. Het zou jammer zijn als het niet lukt, want aan mijn paard ligt het niet. Het ligt echt aan mij.

Mijn instructrice heeft me beloofd dat ze me wel wil helpen. Ik hoop maar dat het ons lukt om het voor elkaar te krijgen. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn paard, want Cointreau zou met een andere ruiter vast en zeker al een heel stel prijzen hebben gewonnen. Het zou zonde zijn als hij door mijn gestuntel een succesvolle carrière in de sport mis zou lopen.

En ondanks dit alles, noem ik mezelf toch nog steeds een echte wedstrijdruiter, wan het rijden van een wedstrijd blijft toch mijn doel van alle keren trainen. Ik hoop maar dat het gaat lukken.

 

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>