Jarenlang, vanaf dat ik een jaar of elf was, ging ik elk jaar een week naar ponykamp. Het was het ponykamp op IJslands ponycentrum Thule in Doldersum. Ik ging altijd samen met mijn vriendin Annet en we keken er weken naar uit. We genoten altijd enorm van het kamp.

 

Een hele week konden we pony’s rijden en poetsen, maar we hadden ook allemaal een dienst. Je moest bijvoorbeeld voor de geiten zorgen, de poezen voeren, of de hond uit laten, maar we moesten ook allemaal helpen met afwassen of de mest uit de buitenmanege scheppen. Het eten was heerlijk. De leiding verzon allerlei spelletjes, of we knutselden iets en natuurlijk was er een nachtelijke wandeltocht met altijd een ‘enge ontmoeting’. Aan het eind van de week hoopte elk kind dat zij als laatste zou worden opgehaald door haar ouders, want dan kon je nog zo lang mogelijk blijven.

Toen ik te oud werd om nog op kamp te mogen gaan, ben ik nog jarenlang als leiding aan het kamp verbonden geweest. Ik kijk nog altijd met plezier terug op de jaren dat we daar op kamp gingen. En ik heb er ook vriendinnen gemaakt, die ook nu nog altijd mijn vriendinnen zijn. Want als je echt van paarden houdt, dan gaat het nooit meer over.

 

Paarden of jongens

Mijn ouders hebben volgens mij lang gedacht dat ik wel over die paardenmanie heen zou groeien. En bij heel veel kinderen is dat ook wel zo. In de pubertijd worden jongens soms belangrijk en komen de paarden wat op de achtergrond. Maar dat geldt niet voor iedereen. In elk geval niet voor mij en ook niet voor Annet. Ook al wonen we tegenwoordig aan twee verschillende kanten van Nederland, we zijn allebei nog altijd druk met paarden.

Ook ik kreeg op een bepaald moment een vriendje, maar het waren de paarden die ons bij elkaar brachten. De liefde voor paarden is bij ons allebei gebleven. We trouwden, verhuisden naar een boerderijtje, waar we de paarden bij huis konden hebben. Nog jarenlang namen we deel aan wedstrijden, maakten we paarden zadelmak en gaven we lessen. We gingen zelden op vakantie. De stallen bij huis stonden altijd vol en dan heb je dus nooit je handen vrij.

De laatste jaren is het wel wat veranderd. Ik ben de enige die nog rijd en ik heb de zorg voor de paarden die nog hier op stal staan op me genomen. We hebben er nog drie en dat is best een heleboel werk. Je moet voeren, uitmesten, vegen, paarden in de wei zetten en weer binnen halen, naar de rijvereniging, meedoen aan wedstrijden, helpen als de hoefsmid komt, zorgen dat er voer, stro en hooi is, af en toe zadels en hoofdstellen poetsen, maar ook spinnenwebben raggen en nog honderd andere dingen. We hebben er veel voor over om paarden te hebben.

 

Wie zorgt er voor de paarden?

De wens van ons gezin om op vakantie te gaan werd groter, maar ging natuurlijk nog steeds niet gemakkelijk. Ik heb altijd het idee dat ik zelf het allerbeste voor mijn paarden zorg en ik geef die zorg niet graag uit handen. Bovendien is het helemaal niet zo gemakkelijk om iemand te vinden die een week vakantie wil ‘opofferen’ om op jouw boerderijtje voor jouw paarden te komen zorgen.

Met het hele gezin op vakantie gaan, was daarom altijd een heel geregel. Je wil natuurlijk niet vertrekken als niet alles goed geregeld is, want dan zit je op je vakantieadres ook niet erg op je gemak. Het is toch wel gelukt hoor. Vorig jaar logeerde bijvoorbeeld diezelfde vriendin Annet waarmee ik al die jaren op ponykamp ging, met haar gezin, hier in huis. Toen kon ik met een gerust hart weg, want ik wist dat zij net zo goed voor mijn paarden zou zorgen als dat ik het zelf zou doen.

 

Samen

Inmiddels zijn onze kinderen zo oud dat ze met hun eigen vrienden op vakantie gaan. Mijn man en ik gaan nu weer samen. Onze dochter, Joyce, zorgt dan voor de paarden en dat doet ze fantastisch. En dus kunnen wij ook nu weer zonder zorgen op vakantie.

En ik moet eerlijk zeggen, dat we bijna nooit meer paarden opzoeken als we ergens op vakantie zijn. We blijven er zelfs meestal zo ver mogelijk bij vandaan. Het is namelijk ook best wel eens fijn om even niet de zorg voor paarden te hoeven dragen en daar kunnen we dan ook best van genieten.

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>