[Blog Christine] Praten met paarden

“Kun je echt horen wat paarden zeggen?” Dat vroeg een meisje mij laatst in een mailtje dat ze me stuurde. Ik wilde maar dat ik kon zeggen dat het zo was. Dan werd het mooi gemakkelijk, het schrijven van een boek in de Gouden Paarden-serie.

 

Maar dat is dus helaas niet zo. Ik spreek geen ‘paards’ en kan het dus jammer genoeg ook niet verstaan. Nou ja, dat zeg ik nu wel, maar ergens is dat ook niet helemaal waar. ‘Horses can’t talk, but they can speak when you listen’, dat zinnetje kwam ik laatst op Facebook tegen. En zo is het natuurlijk maar net. Een paard kan niet op de ‘normale’ manier met je praten, maar als je goed oplet, kun je wel met een paard communiceren. En eigenlijk kan iedereen dat wel.

 

Wat wil je paard?

We komen allemaal wel eens in een situatie, dat een paard heel duidelijk aangeeft wat hij of zij wil zeggen. Je komt bijvoorbeeld met het hoofdstel bij de box van je paard om hem op te zadelen. Je doet de deur open, maar je paard heeft geen opperbest humeur en heeft al helemaal geen zin om met je te gaan rijden. Hij draait zijn kont naar je toe en kijkt chagrijnig. En als je net doet alsof je hem niet begrijpt, dan maakt hij zijn mening nog iets duidelijker, door dreigend een achterbeen op te tillen of zijn oren plat in zijn nek te leggen. ‘Geen zin’, zegt hij daarmee.

Dat is een voorbeeld van communicatie die we allemaal begrijpen, maar het is jammer genoeg lang niet altijd zo duidelijk. Je moet daarom altijd heel goed opletten, voordat je gedrag aan een conclusie verbindt. Als een paard aarzelt, voordat hij achter je aan de trailer inloopt, dan is dat niet altijd omdat ‘hij geen zin heeft’ om de trailer in te gaan. Het kan ook angst of onzekerheid zijn. Daarom moet je eerst nadenken om na te gaan wat de reden van zijn aarzeling kan zijn. Een trailer is vaak smal en soms donker. En dat vinden heel veel paarden minder prettig. Ook al gaan ze nog zo graag met je mee naar de les of naar het bos.

Soms is het heel duidelijk: dit paard draait zijn hoofd weg omdat hij niet bij de hond in de buurt wil komen.

 

Vragen stellen

Soms is het dus niet heel duidelijk. Ik ga al heel lang om met paarden en heel vaak kan ik redelijk goed bepalen wat er in het koppie van mijn paard om gaat. Maar lang niet altijd. Ik twijfel vaak. Je moet dan eigenlijk vragen kunnen stellen. Bijvoorbeeld door voor wat meer licht in de trailer te zorgen door voor het deurtje open te zetten. Of door in een twee-paardstrailer het tussenschot opzij te zetten en zo meer ruimte te creëren. Stapt hij dan makkelijker in, dan heb je antwoord op je vraag en het probleem opgelost.

Ik praat trouwens zelf ook altijd met hen. Als ik ’s morgens de stal binnen kom, zeg ik altijd ‘goede morgen’ tegen mijn paarden. En dat het mooi weer is, of juist niet. Of ik babbel zomaar iets, over dat ze er al uitgeslapen uitzien op de vroege morgen en ik lach als Cointreau zich uitgebreid uitrekt. Want paarden communiceren met mij, maar ik ook met hen.

Tijdens het rijden doe ik dat ook. Want als ik bijvoorbeeld een nieuwe oefening vraag, dan wil ik het mijn paard graag laten weten als ik blij ben met hoe hij het doet. Bijvoorbeeld bij het wijken. De eerste keren vraag ik hem alleen maar om een paar stapjes opzij te gaan, maar hij begrijpt er niks van en hij loopt gewoon rechtdoor. Dan zeg ik niks. Maar de eerste keer dat hij (misschien per ongeluk) een paar pasjes opzij gaat, dan zeg ik heel enthousiast: ‘Goed zo!’ of ‘braaf!’ En echt, dat helpt. Ze leren dan veel sneller wat de bedoeling is.

 

Je paard geruststellen

Soms lukt het dus door met ze te praten, maar ook door ze bijvoorbeeld een keer over de hals te aaien. Dan weet hij ook dat het goed is. En daarmee stel ik hem ook op zijn gemak. Ik zeg daarmee: je hoeft niet bang te zijn, want ik ben dicht bij je.

Praten met je paard is echt niet gek. Ik ben er in elk geval nog nooit om uitgelachen. En waarom zou je het niet doen? Stel je voor dat je zelf een paard bent en je bent heel bang voor een prullenbak die langs het pad staat. Dan laat je je ruiter weten dat je angst hebt, door er bang naar te kijken of opzij te gaan. Dan is het toch heerlijk als je ruiter aangeeft dat hij er voor je is. Of dat je een moeilijke oefening doet en dat je als paard niet zeker weet of je doet wat er van je wordt gevraagd en je ruiter zegt enthousiast dat je het goed doet. Daar wordt elk paard blij van en volgens mij elke ruiter ook.

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>

Advertentie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *