Ik ben een echt voorjaarsmens. Geen wintermens in elk geval. De afgelopen maanden heb ik uitgekeken naar de eerste mooie dag van dit jaar. In januari en februari bleef het zo nat en koud. Helemaal geen lekker weer om thuis in de buitenmanege te rijden. Vandaag was het eindelijk weer lekker weer. Nou ja, het waaide nog een beetje hard, maar het was heerlijk om weer eens in het zonnetje te rijden. Genieten van het begin van de lente. Van dat de dagen weer langer worden envan dat de manege weer droog genoeg is om niet om de plassen heen te hoeven rijden. En van de narcissen die weer langs de hoefslag bloeien.
vlnr: Anke Hoopman met Prins, ik met Cointreau, Sonja Jentink met Toy, en Elzeline Daams met Theresa. De foto is tijdens de herfstrit van de PSVA gemaakt door Natasja Luiten.
Toen ik vanmiddag klaar was met de training besloot ik nog een klein buitenritje te maken. We stapten aan een lange teugel langs de weg. Terwijl we daar stapten, bedacht ik me dat we het afgelopen jaar een ongelofelijke vooruitgang hebben geboekt. Een buitenritje maken was er jarenlang niet bij, maar van de problemen die we de eerste jaren samen hebben gehad, is niets meer over. Ik heb lang gedacht dat we nooit samen een buitenritje zouden maken. Sterker nog, er is een hele tijd geweest dat ik niet de moed had om hem zelfs maar een lange teugel te geven. En nu? Ik heb nog nooit een paard gehad waar ik zoveel vertrouwen in heb als ik nu heb in Cointreau. Hij is zo eerlijk en betrouwbaar. En het is niet alleen dat ik hem nu onvoorwaardelijk vertrouw, maar hij heeft ook zoveel vertrouwen in mij. Hij kijkt nergens naar en hij is nergens bang voor.
De beste buitenrit
Het was geweldig om weer eens even een buitenritje te maken. De laatste keer was vorig jaar, in de herfst, toen we deelnamen aan de door de rijvereniging georganiseerde herfstrit. We waren pas kort aan het deelnemen aan de lessen van de vereniging, maar die herfstrit stond al heel lang op mijn verlanglijstje. De afgelopen jaren had ik al een paar keer gedacht dat ik daar wel aan deel wilde nemen, maar het was lange tijd niet verantwoord om daar met Cointreau aan mee te doen.
Maar nu ging het al zoveel beter dan de jaren daarvoor. En ik had samen met mijn schoonzusje Jeanne al een paar keer een buitenrit gemaakt. Bij haar vandaan rijd je zo het bos in en dat was voor de eerste buitenritjes natuurlijk ideaal. Het is bovendien een enorm bos, waar je bijna niemand tegenkomt. Daar komt bij dat haar paard heel braaf is en dat was heel fijn, omdat ik niet goed wist hoe Cointreau zou reageren. Maar hij gedroeg zich die keren echt perfect.
Herfstrit
Dit jaar doe ik mee aan de herfstrit, nam ik mezelf voor. En dus gaf ik me op. Ik zou samen met een aantal andere leden in een groepje rijden. Maar toen ik had opgezadeld en ik op het terrein met alle trailers, aanspanningen, paarden en pony’s op mijn Cointreau stapte, was het toch wel een beetje spannend. Want Cointreau was heel braaf, maar ik voelde in mezelf toch wel een beetje spanning. De herfstrit is natuurlijk toch wel wat anders dan een buitenritje met Jeanne.
Maar ik had me druk gemaakt voor niks, want het ging prima. We hadden het geluk dat het de laatste prachtige dag van het jaar troffen. Cointreau was heel vriendelijk tegen de paarden van de andere amazones. Hij kon het goed bijhouden, was helemaal niet gespannen of kijkerig en het enige waar hij een moment voor opzij ging, was een grote trekker met een grote landbouwmachine er achter, die we op een heel smal weggetje tegen kwamen. We gingen zo goed mogelijk aan de kant, op de rand van een diepe greppel. De trekker was er al zonder problemen voorbij gegaan, maar van de landbouwmachine schrok hij dan toch. En toen deed hij een stap opzij en ging hij met één been de greppel in. Ik gaf een schreeuw van schrik en toen bedacht hij zich toch nog en ging hij weer vooruit. We kwamen zonder problemen weer thuis.
Vertrouwen in Cointreau
Die buitenrit gaf me echt het vertrouwen in hem terug. Grappig is dat de ruiters van de rijvereniging hem er nooit tussenuit hebben zien gaan, want ik ben pas in de les gaan rijden toen ik wist dat we op de goede weg waren en ik ook iets aan de lessen zou hebben. Sinds ik in de les rijd gedraagt Cointreau zich zo goed, dat ze zich nauwelijks kunnen voorstellen dat hij zo lang zo bang was van mij als ruiter en hij daardoor bijna niet te rijden was. En na die buitenrit al helemaal. Eerlijk gezegd zijn er weinig dingen die mij nog blijer maken dan dat.
De lente kan dus wat mij betreft voluit beginnen, want ik heb nu een ideaal paard voor buitenritjes!
Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>