Op 20 mei was ik jarig en ik werd 50 jaar. Nu moet ik daar direct achteraan zeggen dat ik een hekel heb aan het vieren van mijn verjaardag. Ik ben best een sociaal mens en ik houd ervan als mensen op visite komen, maar niet allemaal te gelijk op de dag dat ik jarig ben.

 

Mijn huis vol goedbedoelende visite geeft mij namelijk altijd een heel ongelukkig gevoel. Je hebt geen tijd om met iemand een goed gesprek te voeren, je moet constant rond met gebak of hapjes en iedereen van koffie of limonade voorzien. Aan het eind van de dag zit je met een ongelofelijke berg afwas en weet je amper meer wie er allemaal zijn geweest. Gelukkig weten heel veel vrienden en familie dat wel en dus doen ze mijn verjaardag meestal af met een lief telefoontje of een kaartje of ze laten helemaal niks van zich horen en dat is ook prima.

 

Toch een feest?

Maar nu ik vijftig werd, had ik toch angstige voorgevoelens en die werden nog eens onderstreept door mijn zoon die het al uitgebreid had over een ‘enorm grote opblaassarah’ bij ons in de tuin en meer van dergelijke zaken. Mijn man Iwan en ik besloten daarom dat het een goed idee was om in de laatste twee weken van mei een droom van mij uit te laten komen. Ik wilde namelijk dolgraag een keer naar IJsland. Dat leek me een prachtig land en van heel veel vrienden die er al eens geweest waren hoorde ik dat het prachtig moest zijn.

Daar komt nog bij dat ik al vele jaren een zwak heb voor het IJslands paard. Als meisje van twaalf kwam ik namelijk op een ponykamp terecht bij Evelien Blok in Doldersum. Zij had op haar boerderij Thule ongeveer twintig IJslanders lopen en verzorgde daarmee fantastische ponykampen. Jarenlang gingen mijn vriendin Annet en ik elk jaar in de zomervakantie naar het kamp en daar maakten we weer nieuwe vriendinnen. En altijd reden we op die bijzondere IJslanders. Ze namen een heel speciaal plekje in in mijn hart.

Toen ik zestien werd mocht ik niet meer als gast komen, want daarvoor was ik toen te oud. Gelukkig kon ik aan de slag als leiding en nog jaren hielp ik Evelien in de verschillende schoolvakanties met het leiden van de kampen. Toen Evelien uiteindelijk een tijd lang stopte met het organiseren van kampen en ze een paar keer verhuisde, hielden we toch contact. Een aantal jaren geleden ging ze net over de grens in België wonen en besloot ze de draad weer op te pakken. Mijn dochter is toen ook nog een paar jaar bij haar op kamp geweest. En ik heb zelf in die tijd samen met mijn vriendin Patty – die ik vele jaren geleden op het kamp had leren kennen en die zelf uiteindelijk twee IJslanders had gekocht – een weekend een töltcursus bij haar gevolgd.

 

IJslanders

Ik wist dus heel goed wat een IJslander was en ik vond dat we tijdens onze vakantie op IJsland in elk geval een keer een rit moesten maken. We maakten een afspraak bij een centrum in Reykjavik en gingen een dag na aankomst naar het opgegeven adres. We waren ruimschoots op tijd, want we wilden in elk geval niet te laat zijn. We draaiden onze huurauto het parkeerterrein op en zagen dat het er behoorlijk druk was. Tot mijn grote plezier bleek er een wedstrijd bezig te zijn. We hadden nog ruim de tijd, dus we besloten de wedstrijd een poosje te volgen. Het was heerlijk weer, dus we konden heerlijk in het zonnetje in het gras zitten en toekijken.

Een dergelijke wedstrijd is een heel bijzondere gelegenheid, want het lijkt in niks op een wedstrijd zoals die in Nederland wordt gehouden. Ongeveer vijf deelnemers verdelen zich over een ovale baan. In een vijfgangenwedstrijd moet iedereen met zijn paard op commando de vijf gangen laten zien. Dus niet alleen stap, draf en galop, maar ook de tölt en de telgang. Voor elke gang krijgen de combinaties punten en de combinatie met de hoogste punten wint de wedstrijd. Het was heerlijk om toe te kijken en foto’s te maken.

 

Zelf rijden

Na een uurtje was het tijd om zelf een rit te maken. Gids Heidi bracht drie paarden mee en die zadelden we met elkaar op. Heidi vroeg of we konden paardrijden en of we al eens eerder op een IJslander hadden gereden. We kletsten wat over de wedstrijd, waaraan ze zelf die ochtend ook had deelgenomen, en over de paarden waar we de rit op zouden maken. Ik vertelde over de IJslandse paarden die ik in Nederland had gereden en dat het al een tijd geleden was dat ik op een IJslander had gezeten.

Ik kreeg Snillingur te rijden, een leuke, pittige vos, met een enorme bos manen. Iwan mocht op Mooni, een wildkleurige IJslander, en Heidi reed zelf ook op een vos. We reden ruim anderhalf uur door een prachtig lavaveld en gingen zelfs dwars door een stroompje. De paarden tölten met veel plezier over de soms behoorlijk ongelijke bodem. En onderweg praatten we nog meer over IJslanders en ondanks dat Heidi van origine geen IJslandse bleek, maar een Finse, kon ze al mijn vragen beantwoorden. Het was echt een feest en na afloop kregen we heerlijke kreeftensoep.

 

Liefde voor IJsland(ers)

Toen we aan het eind van de middag terug naar ons huisje gingen, had ik enorm veel geleerd over IJslanders op IJsland en wist ik weer waarom de IJslander bij mij zo hoog op de ranglijst staat. En ook Iwan, die nog nooit eerder op een IJslander had gereden en al jaren niet meer op een paard had gezeten, was helemaal enthousiast. We hadden echt genoten. Ik heb met Heidi afgesproken dat we contact houden. Wie weet waar het nog eens goed voor is…

 

Het beste verjaardagscadeau ooit

Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en denk ik met heel veel plezier aan de vakantie terug. We hebben het hele eiland rondgereden en een heleboel bijzondere dingen gedaan, zoals op een sneeuwscooter rijden, zwemmen in heerlijk warm water, varen op een gletsjermeer, we hebben geisers zien spuiten en heel veel prachtige watervallen gezien, walvissen gespot in een fjord en steeds met grote ogen naar het steeds wisselende landschap gekeken. IJsland is echt top. Het was in elk geval het beste verjaardagscadeau ooit.

 

Meer lezen van Christine? Bekijk haar pagina >>>