Mijn pony Jorrin is lenig, supersnel en sterk op mij gericht. Voor een Paso Peruano is dat normaal. Dit ras werd in Zuid-Amerika gebruikt om vee over uitgestrekte graslanden te drijven. Om zijn werk goed te kunnen doen moest een Paso lenig en snel zijn. Zijn ruiter was zijn beste maatje; als je dag en nacht samen optrekt moet je wel goede vrienden worden.
Op Jorrins vijfde verjaardag besloot ik dat hij oud genoeg was voor het echte werk: een ruiter dragen. Iveke ging op Jorrin rijden en ik zou hen begeleiden vanaf de grond. We hadden ons goed voorbereid. Jan de paardentandarts had een passend bit uitgezocht. Zadelmaker Karl had een fijn zadel aangemeten. Samen met coach Sylvia hadden we voorbereidende oefeningen gedaan. De commando’s stap, draf, galop, halt, terug en opzij volgde Jorrin netjes op. Hij wandelde ontspannen met mij mee en draaide zijn rondjes aan de longe.
Trots en belangrijk
Dit ging in het begin niet helemaal vanzelf, want Jorrin speelt graag de baas. Toen hij doorhad dat ik de leider was, begon hij zijn stinkende best te doen om te snappen wat ik van hem wilde. Hij leerde niet heel snel, maar wat hij eenmaal doorhad vergat hij niet meer. De eerste keer een zadel op zijn rug maakte Jorrin trots. Hij voelde zich groot en belangrijk.
Iveke en ik waren op alles voorbereid toen ze opsteeg. Wat zou hij doen? Wegrennen? Bokken? Gaan liggen?
Jorrin deed niks. Letterlijk! Hij keek naar mij en ik zag hem denken: wat wil je van me?
Door met trainen
Zijn opleiding kwam goed van pas. Ik zei ‘stap’ en deed het voor. Jorrin deed me precies na. Ik deed één stap, hij ook. Ik stond stil, hij ook. Die ruiter op zijn rug voelde raar dus zocht hij steun bij mij. Een pony die tegen je aanleunt is mega zwaar! Zelfs eentje die slank is.
Beetje bij beetje legde ik uit wat de bedoeling was. Jorrin wilde het graag goed doen en deed enorm zijn best. Elke keer als hij iets nieuws had gedaan, stond hij stil en begon hij uitgebreid te kauwen. Daardoor ontspande hij en kreeg hij de tijd om het te begrijpen. Daarna wist hij het! Knap, hè?
Longeren en naar ‘buiten’
De tweede keer durfde Jorrin aan de longeerlijn te stappen. Een dag later kon hij ook tölten en de dag daarna al galopperen. Toen Iveke er voor de vijfde keer op zat kon ze Jorrin zelf door de bak sturen. Ik moest er nog wel bij blijven staan, want Jorrin deed het echt voor mij.
Ondertussen zijn we bijna zover dat we een buitenritje kunnen gaan maken; Iveke op Jorrin en ik op Leentje. Daar kijk ik echt naar uit.
Schrijven over Jorrin
Wat ik met Jorrin meemaak kan later terugkomen in een boek of een verhaal. Dus als ik ergens vertel over een paard dat kauwend nadenkt over wat hij heeft geleerd, dan weet je waar het vandaan komt.
Dit was blog 2 van Nicolle Christiaanse.
Lees hier blog 1: Er was eens… >>>
Een gezellig verhaal en ja hij doet het goed en jij ook.
Leuk geschreven moet gauw weer eens komen kijken. Gr