Eerlijk is eerlijk, ik had het helemaal over het hoofd gezien. Ik heb er helemaal niet bij stilgestaan dat 2019 voor mij een jubileumjaar was, want het was dat jaar precies tien jaar geleden dat mijn allereerste kinderboeken verschenen, namelijk ‘Aurea de wilde pony’ en ‘De zoektocht van Pico’.

Het is dus tien jaar geleden dat uitgeverij Kluitman mijn eerste boeken op de markt bracht, maar mijn carrière als schrijver was natuurlijk al daarvoor begonnen. Overigens helemaal niet zo lang daarvoor, hoor. Ongeveer drie jaar voordat Aurea verscheen, begon ik met het schrijven van mijn allereerste kinderboek.

In mijn hoofd

O, ik had me al heel lang daarvoor voorgenomen om ooit een kinderboek te gaan schrijven, maar het was alleen een idee in mijn hoofd. Ondanks dat plan, ben ik in die tijd nooit achter de computer gaan zitten met het idee ‘Kom, ik begin eens aan een kinderboek. Waar zal ik het over doen?’ Volgens mij doet niemand dat. Om te besluiten dat je een kinderboek wilt schrijven, moet je eerst een goed idee hebben en dan is het ook nog heel belangrijk dat je het idee hebt dat je dat kunt, een boek schrijven. En ik dacht altijd dat ik het helemaal niet zou kunnen.

Toch ben ik er uiteindelijk aan begonnen. En dat was dankzij een cursus creatief schrijven die ik aan de Hogeschool Utrecht volgde. We schreven in de lessen op allerlei mogelijke manieren verhalen en we kregen ook regelmatig huiswerk mee. Dan moest je bijvoorbeeld een verhaal schrijven over je portemonnee, of een verhaal met daarin een aantal steekwoorden die je van de docent meekreeg. En dat waren dan allemaal woorden die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hadden. Ik kwam er achter dat ik het heel leuk vond om te doen. En dat het op ongelofelijke wijze mijn fantasie op gang hielp.

Totaalproject

We kregen ook een totaalproject dat tijdens de hele cursus vorm moest krijgen. Je moest een verhaal schrijven en dat elke week meenemen naar de les. Dan mocht je voorlezen wat je had gemaakt en kreeg je er van een paar medecursisten en de docent commentaar op. Dat commentaar moest je in de week na de les in je verhaal verwerken en het dan de week daarna weer meenemen. Ik merkte tijdens die eerste les dat iedereen heel behoudend een onderwerp koos, maar ik besloot dat ik ging proberen om een eerste hoofdstuk van een kinderboek te schrijven.

Het onderwerp was voor mij duidelijk: het moest over paarden gaan. Voor mij een gemakkelijk onderwerp, als paardenliefhebber en door mijn werk als redacteur bij De Paardenkrant. Maar ik wilde niet een paardenboek schrijven zoals er al zoveel zijn. Over meisjes op een manege of op paardenkamp. Ik besloot om het verhaal te vertellen zoals de pony het zag. Na de cursus had ik alle commentaar van mijn medecursisten verwerkt en veel aan hun aanwijzingen gehad. Het was natuurlijk nog maar alleen een eerste hoofdstuk, maar ik had wel de smaak te pakken. Ik wilde heel graag verder schrijven.

Gouden Paarden

Het resultaat is bekend. Na anderhalf jaar schrijven was ‘Aurea de wilde pony’ af en na lang twijfelen stuurde ik het naar Uitgeverij Kluitman. Tot mijn verrassing belden ze me een paar weken later op om in Alkmaar eens te komen overleggen. Daar kreeg ik te horen dat ze het een leuk verhaal vonden, maar als uitgever van series vroegen ze of ik er ook een vervolg aan kon schrijven. Oei, dat had ik helemaal niet verwacht! Maar ik besloot dat ik het wel wilde proberen en in het volgende half jaar schreef ik ‘De zoektocht van Pico’. Over een totaal andere pony, maar wel één die Aurea uit het eerste boek leerde kennen.

Het derde boek ging over Maisa, de dappere arabier. Weer een heel ander verhaal, over een paard dat het hoog in haar bol had en te maken kreeg met een blind meisje. Vervolgens koos ik voor een verhaal over de konik Rafal, die ontsnapt uit de Oostvaardersplassen en dan in een wereld terecht komt die hij helemaal niet kent.

Twijfel

Tot mijn verbazing waren er steeds meer kinderen die enthousiast waren over de boeken, die echte Gouden Paarden-fans werden. Die steeds weer vroegen of ik wel weer een nieuw boek ging schrijven, want ze hadden alle boeken al tien keer gelezen en wilden heel graag weer een nieuw boek. Dat vond ik natuurlijk heel leuk om te horen, maar het zorgde ook voor twijfel. Want je wilt toch elke keer weer een mooi en spannend verhaal schrijven en ik wist niet of dat elke keer weer zou lukken. Die twijfel heb ik nog steeds en het maakt het soms lastig. Ik was al eens op de helft van een boek, toen ik besloot dat het echt helemaal niet in de buurt kwam van de andere verhalen en toen heb ik het in één klap weggegooid. Om helemaal opnieuw te beginnen.

Inmiddels heb ik wat beter een idee van wat jullie als lezers leuk vinden om te lezen en dat ligt gelukkig heel dicht bij wat ik zelf leuk vind om te schrijven. Twaalf boeken zijn er nu verschenen en al sinds het verschijnen van boek zes (De redding van Roan) twijfel ik of het nog wel mogelijk is om weer een nieuw boek te schrijven. Of het wel weer lukt om weer een nieuwe spanningsboog te verzinnen, niet in herhaling te vallen, een nieuwe tak van paardensport eruit te lichten, een nieuw ras naar voren te halen. Maar elke keer krijg ik toch weer een nieuw idee en begin ik toch weer aan een nieuw boek.

Laatste boek?

En voor wie het graag wil weten, ja, ik ben ook op dit moment weer aan een nieuw paardenboek bezig. Deze gaat over een PRE, oftewel een Pura Raza Española, een Spaans ras. Over het verhaal vertel ik nog niks. Het verhaal is namelijk nog niet af en het kan maar zo zijn dat het een heel andere wending neemt dan ik in eerste instantie van plan was. Dat gebeurt namelijk nog wel eens. Als het allemaal gaat zoals ik verwacht, dan is het verhaal eind april klaar en zal het waarschijnlijk weer in september in de winkels liggen.

Of dit het laatste boek in de serie zal zijn? Ik weet het niet. Op dit moment zou ik zeggen van wel, want ik heb geen nieuwe, leuke ideeën meer. Maar dat zeg ik dus al jaren en elk jaar schrijf ik toch weer een nieuw boek. Afwachten, dus. Wie weet komt er opeens weer een goed idee in mijn hoofd en begint het hele circus weer van vooraf aan.

Meer lezen van Christine? Ga naar haar pagina >>>